Miami Vice

Chromowany blask, zapach benzyny i lekkie zawroty głowy od własnej ważności – jakby życie samo zamieniło się w wieczne spring break. Świat, gdzie maska jest droższa od twarzy, a rozmowy to szelest banknotów i urywki rapu w rytm silnika. Tu się nie buduje marzeń, tylko wynajmuje je na dobę razem z luksusem nad morzem i fałszywym bogiem z Richarda Milla. Każda linijka to jak wystrzał w powietrze – głośny, bezsensowny, ale piękny. Lecą iskry, splatają się pragnienia, kule i marki, a nad tym wszystkim kłębi się dym, który pachnie T-Rexem i bezkarnością. Tam, gdzie „mord tua vita mea” brzmi jak motto, ważniejszy jest nie sens, a brzmienie – ciężkie, błyszczące, zarozumiałe. I mimo to jest w nim coś pociągającego: jak patrzeć na burzę z okna hotelu, wiesz, że to niebezpieczne, ale nie możesz oderwać wzroku.