Paradiso Artificiale

Przez dym i beton przebija się dziwne oczyszczenie, nie przez święconą wodę, ale przez blizny, nikiel i siwy dym. Brzmi to jak spowiedź napisana na ulicach, gdzie zamiast świec są latarnie, a zamiast modlitw transakcje i ucieczki. Tu siła nie tkwi w zbroi, ale w tym, że idziesz dalej, nawet gdy ziemia trzeszczy pod nogami, a każdy oddech rani klatkę piersiową jak odłamek. W rytmie słychać, jak z błota wykują godność, jak z dłoni zmywają przeszłość, ale nie winę. Świat wokół jakby się wykrzywił, ale oni trzymają się bitu jak ostatniej prawdy. Miasto huczy, policja krąży, ktoś liczy gotówkę, ktoś swoje szanse na przeżycie. A jednak w tej ciemności jest dziwna czułość: duma z przetrwania bez utraty siebie.