Faut pas

Miasto szumi gdzieś w oddali, a w głowie nie cichnie hałas. Myśli przeskakują jak piłka na rozgrzanym asfalcie, a każde odbicie to nowe ukłucie. Wszystko wokół wydaje się znajome, ale pozbawione ciepła: twarze, spojrzenia, obietnice. Nawet przyjaciele stali się czymś w rodzaju starych kontaktów w telefonie – są, ale nie chce się do nich dzwonić.

Pod basami i głuchymi uderzeniami słów narasta uczucie zmęczenia – dorosłego, lepkiego, bez histerii. Kiedy rozumiesz, że rozczarowanie nie jest przypadkiem, ale tłem. A mimo to nadal idziesz, tylko ciszej, z wyłączonymi powiadomieniami i włączoną dumą. Bo nawet w tym szarym wirze jest siła – bycie sobą, nawet bez lajków.