Gotham

Miasto huczy jak silnik bez sprzęgła, każde wzięcie oddechu pachnie asfaltem, strachem i pewnością siebie. Mediolan jak pole bitwy pod neonami: kostiumy zamiast zbroi, kule w rymach, ulice areny bez widzów. Tu wszyscy grają bohaterów, ale maski dawno przyrosły do twarzy i już nie wiadomo, kto ratuje, a kto po prostu strzela pierwszy. Brutalność podana jest z teatralnym patosem w chrapliwych głosach wolności, zmieszanych z rykiem silników i dźwiękiem pierścienia, który nie obiecuje miłości. Każda zwrotka jak strzał w sufit, sprawdzenie echa, czy ktoś tam na górze jeszcze żyje. Mediolan to nie tylko miasto, ale osobisty „Gotham”, gdzie zbawienie i wyrok ukrywają się w tym samym barze, przy sąsiednich stolikach.