DA DENUNCIA

Gdzieś pomiędzy goryczą a samozadowoleniem bije rytm, od którego pachnie benzyną i potem nocnych tras. Wszystko wokół jakby zbudowane jest na łamaniu zasad, obietnic i granic. Ale nie dla pozy, tylko dlatego, że inaczej po prostu się nie da. Każdy ma swoją "denuncjację" – ktoś pisze donos, ktoś piosenkę. Chłód kieliszka okazuje się cieplejszy od bieli szlafroka, a uczciwość jedynym luksusem, którego nie da się kupić. Tutaj każde „przepraszam” brzmi jak strzał w powietrze: późno, głośno, ale pięknie. I w tym hałasie jest coś do bólu prawdziwego, kiedy za grzechy nie prosi się o przebaczenie, a po prostu włącza się dźwięk głośniej.