Ginevra

W odbiciu wystawy migocze nie tylko blask zegarków, ale raczej pewność, że wszystko już jest swoje: ulice, powietrze, a nawet cisza pod skórą. Świat kręci się jak na nadgarstku, tyka w rytm pewnego siebie rytmu, gdzie sukces nie jest celem, a tłem. W każdej zwrotce słychać miasto, które połyka wątpliwości i wypuszcza na zewnątrz blask brązu, dzwoniący bas i ciche „to zasłużone”. Modlitwy ustąpiły miejsca transakcjom, a niebo panoramie z balkonu apartamentu. Między wierszami czuć albo dumę, albo zmęczenie nią. Kiedy Bóg milczy, odpowiada echo silnika i wydaje się, że nawet ono szepcze: „Jesteś już na górze”.