Pyramide

Tunel szeleści, jakby stare kasety wspominały swoją młodość: migają światła, unosi się kurz, a głos przerywa pauzę, aby rzucić do sali kolejną prawdę o pieniądzach, strachu i pustych obietnicach. Nie ma tu patosu z magazynów – jest surowa poezja życia codziennego o tym, jak niszczy się mosty, jak przewraca piramidy i jak zielone banknoty pachną jednocześnie słodko i śmiertelnie. Refreny są jak okrzyki sąsiadów z klatki schodowej: szorstkie, krótkie i prosto w skroń.

Mieszanka ironii i zmęczonej miłości do sprawy: przestarzałe formaty, nowe rachunki, ręce we krwi i ręka na kierownicy – wszystko to jest wypowiadane spokojnie, niemal rzeczowo. Przechwałki przeplatają się z samoświadomością weterana, który zna cenę sławy i potrafi policzyć strzały w plecy. Muzyka nie naprawia świata, ale rzuca w niego iskry – te same, od których wciąż chce się żyć dalej, choćby z trudem.