Dis-moi je t'aime

Kiedy wewnątrz trwa budowa stulecia, a na zewnątrz – nieskazitelny makijaż. Wszystko wydaje się błyszczeć, ale pod rozświetlaczem kryje się kurz i beton. Jest tu miłość z autotunem, samoocena na wyciągnięcie ręki i taniec między„bądź silna” a„dlaczego on nie pisze”. Głos dźwięczy jak kieliszek w barze na Manhattanie, ale w każdym„la-la-la” jest nerw, jakbyś wiecznie obiecywała sobie, że od poniedziałku zaczniesz wszystko od nowa, ale już jest środa, a obcasy przyklejają się do asfaltu. Trochę smutku, trochę zuchwałości – i cały świat, w którym nawet wyznanie miłości brzmi jak ścieżka dźwiękowa do przerwy reklamowej między„wszystko w porządku” a„właściwie to nie”.