Piano

Fortepian szepcze jak kokietka w półmroku, a jednocześnie wszystko wokół krzyczy – szyby, silnik, fani wskazują palcami, jakby życie było wiecznym przedstawieniem. Ważne jest, aby nie zadawać pytań: po prostu podążać za radiem, położyć się na torach melodii i pozwolić gitarze zagłuszyć delikatne klawisze. Delikatność i przechwałki idą w parze – szampan w salonie, lekka bezsenność i poczucie, że każde spojrzenie na banknoty zamienia zwykły metr czasu w scenę.

Wieczór jest jak długa ścieżka, na której to, co powinno się zagoić, nadal błyszczy bliznami; rachunek jest płacony lub nie – zasady zmieniają się w trakcie. Wszystko to jest odbierane z ciepłą ironią: jakby nikt nie był winny, poza nocą i złą akustyką, a w końcu wystarczy podkręcić głośność„piano” i jechać dalej, aż dźwięk ukoi.