Sintetico

Miłość to eksperyment chemiczny, który poszedł niezgodnie z instrukcją. Coś iskrzy, coś się topi, a na dnie kolby osiada ból. W tym dźwięku jest dużo elektryczności: jakby ktoś postanowił zastąpić puls rytmem syntezatora i sprawdzić, czy serce wytrzyma sztuczne oddychanie basem i tęsknotą. Każda linijka emanuje przegrzanymi uczuciami, które są zbyt żywe, by je ukryć, i zbyt destrukcyjne, by się nimi chwalić. Między światłem a ciemnością nie ma wyboru, jest zwarcie. Miłość tu nie zbawia, a łamie granice, a jednak nie można się od niej oderwać: gorzknieje, ale bez niej robi się zupełnie bez smaku.