COME SE NON FOSSI NEI GUAI

Miłość z tych, które pachną benzyną i Chanel №5, droga, wybuchowa, z posmakiem żalu i głupiego szczęścia. Ona jest jak jazda na mokrym asfalcie w nocy: światła reflektorów odbijają się w kałużach, serce wyskakuje z piersi, a mimo to wciskasz gaz, jakby przed tobą nie była przepaść, tylko zbawienie. W każdym słowie trochę winy i trochę czułości, jakby dwoje ludzi nie mogło się zdecydować, kto pierwszy puści kierownicę. Czy strzelać, czy się modlić, granica jest cienka, prawie piękna. A kiedy wszystko się kończy, na poduszce zostaje ślad szminki i pytanie: czy było warto? Oczywiście, tak. Choćby dla tego dźwięku, żywego, nierównego, jak oddech po kłótni.