Ça mène à rien

Noc jest niezwykła: szminka na kieliszku, silniki mercedesów szepczą wzdłuż nabrzeża, a wokół ludzie w nastroju„wszystko jest piękne, choć bezużyteczne”. Tutaj romantyczność mierzy się markami i krokami na podium, a żal brzmi w powtarzającym się refrenie – jakby się udało, ale nie ma to sensu. Zabawnie jest obserwować, jak staranna teatralność sąsiaduje ze zmęczonym przyznaniem – jakby ktoś długo ćwiczył spektakl, a w finale wzruszył ramionami i odszedł.

W rytmie – przyprawy z Hennessy, iskry z papierosów i chłodna ironia: pragnienia głośniejsze od słów, a ciała mówią szczerzej niż obietnice. To nie jest ponura spowiedź, ale wpis w dzienniku po burzliwej nocy – trochę cyniczny, trochę ciepły, z poczuciem, że można biec dalej, póki silnik jest jeszcze ciepły.