PARISIENNE

W tym dźwięku nocne miasto błyszczy nie witrynami sklepowymi, ale charakterem. Nie liczy się tu Wieża Eiffla, ale to, jak ktoś spokojnie przechodzi na czerwonym świetle, jakby cały świat miał obowiązek czekać. Paryż to nie pocztówki i turystyka, ale ludzie, których kroki brzmią głośniej niż muzyka, ironicznie odcinając wszystko, co zbędne.

W każdym wersie pojawia się lekka zależność – od jej nastrojów, od jej wolności, od umiejętności bycia„canon comme pas possible” i jednocześnie absolutnie prawdziwą. To hymn dla kobiety, która nie błyszczy dekoracjami, ale sama staje się główną atrakcją. Brzmi to tak, jakby nawet największe banknoty i hałaśliwe imprezy były potrzebne tylko po to, aby uchwycić jej krok w rytmie miasta.