Una volta in più

Blask zegarka, warkot samolotu, spojrzenie w chmury i gdzieś pomiędzy tym wszystkim mignie zmęczenie własnymi zwycięstwami. Wydaje się, że szczęście zamieniono na status, a szczerość na szum oklasków. Miasto wibruje pod nogami, ale wewnątrz panuje ta sama cisza, w której wciąż słychać oddech przeszłości. Drogie rzeczy leżą jako dowody na to, co się udało, ale każde „udało się” waży teraz nieco ciężej, niż by się chciało. Uścisk to rzadka waluta, zwłaszcza gdy wszystko inne można kupić. I pozostaje tylko prosić: „jeszcze raz”, jakby właśnie ten raz mógł przywrócić wszystko, co kiedyś było naprawdę cenne przed sukcesem, przed Lambo, przed utratą snu.