SEI PERSA

Świat wokół zdaje się huczeć od cudzego szczęścia, a w głowie tylko szum myśli i dym papierosa. W każdym wdechu próba odzyskania oddechu po zmęczeniu, w każdym wydechu przyznanie, że droga wciąż nie prowadzi nigdzie. Piosenki takich wieczorów brzmią jak wyznanie bez adresata: chce się ukraść komuś trochę światła i schować je w złamanym sercu, żeby przestało drżeć z zimna. Tam, gdzie asfalt spotyka niebo, marzenia wydają się szczególnie kruche. Błędy się nie naprawiają, po prostu zmieniają formę jak pigułki, które połykasz, żeby zapomnieć, kim jesteś. I mimo to w środku żyje maleńkie „a może”: a może da się wydostać, a może nie wszystko jest stracone. Na razie ratuje tylko to, że ktoś inny też jest zagubiony, a więc nie jestem sam.