NON METTERCI BECCO

Betonowy blask, chłód luksusowych zegarków i dym, leniwie wijący się pętlą między zdaniami. Wszystko jakby zwalniało, jakby noc postanowiła założyć okulary z niebieską soczewką i stać się filmowa. Tutaj przechwalanie brzmi nie jak poza, ale jak mantra ocalałego: „Jestem, więc zwyciężyłem”. Kontrast bogactwa i getta rozpuszcza się w jednym oddechu, od brzęku bransoletek po stłumione basy, które uciskają klatkę piersiową, ale ogrzewają od wewnątrz. W tym dźwięku nie ma moralności, ale jest pewność hartowana w asfalcie i dymie. Wszystko wokół porusza się zgodnie z prawami własnej grawitacji, gdzie autorytet mierzy się nie słowami, ale ciężarem łańcuchów i liczbą przeżytych „psh” w studiu. Świat jest śliski, niebezpieczny, ale dziwnie przytulny: wszystko jest uczciwe, wszystko na swoim miejscu.