Yakuza

Miłość w tym utworze pachnie nie różami, ale ozonem przed burzą – ostro, trochę niebezpiecznie i znajomo do dreszczy. Kiedy serce bije w rytmie chaosu, a rozum cicho się wycofuje, bo "jeszcze jeden taniec i może będzie lżej". Dwoje, którym od dawna wszystko jedno, co kto powie. Za późno, za wcześnie, zbyt dobrze, żeby było legalne. Miasto migocze neonami, jakby też próbowało ukryć swoje błędy pod blaskiem. A jeśli już tonąć, to pięknie w oczach innych, w dźwięku bitów, w poranku, który znów trzeba będzie przywitać we dwoje. Miłość jest zimna, ale właśnie to podnieca: jak marionetki na nadgarstkach trochę boli, ale za to jest uczciwa.