TOPBOY

Blask witryn sklepowych i szelest banknotów – jak chwilowy fragment snu o luksusie, gdzie wszystko mierzy się kodami, bagażnikami i cyframi na kontach. Nocna ulica Paryża zamienia się w wybieg: podjeżdża Rolls-Royce, w kieszeniach pięćdziesiąt tysięcy, w szafie dziewiętnaście par nowych ciuchów, a w głosie pewność, że każda przeszkoda znika w mgnieniu oka. Jest tu zapach ryzyka i lekka brutalność gróźb –„wynoś się, bo inaczej…” – jakby ścieżka dźwiękowa do filmów o szybko zarobionych pieniądzach i jeszcze szybszej utracie snu.

Wokal jest jak notatka z pamiętnika dla tych, którzy przyzwyczaili się do życia w ruchu: przechwałki sąsiadują z pragmatyczną brutalnością, a sukces – z ciągłą czujnością. Jest w tym ironiczna nutka: pozory idealnego życia rozpadają się, gdy tylko przyjrzymy się szczegółom – za blaskiem kostiumów kryją się cienie, a„wspinaczka” pozostawiła gorzki posmak niespełnionych obietnic. Noc jest piękna, ale zimna; jedyną stałą rzeczą jest ruch do przodu, droga i uważne liczenie wykonanych kroków.