Ex

Jakby poranek nie spieszył się, wszystko wokół oddycha tym samym powietrzem co noc, tylko ciszej. Między słowami pozostają ślady dawnych rozmów, tych, w których miłość była jeszcze lekarstwem, a nie nawykiem. Wydaje się, że jeśli powiem coś głośniej niż szept, rozpadnie się cały kruchy świat zbudowany z „jeszcze trochę” i „zrobimy to później”. Powietrze pachnie dymem i deszczem, a myśli nostalgią za chwilami, kiedy wydawało się, że uczucie ratuje. Ale teraz bardziej przypomina to lekkie drżenie, tę samą krupkę gradu, która spada na dłoń i topi się, zanim zdążysz poczuć, czy boli. A jednak w tej lodowej czułości jest życie: piękne, niezdarne, uparte.