Ex

Jakby poranek nie spieszył się z rozpoczęciem, wszystko wokół oddycha tym samym powietrzem co noc, tylko ciszej. Pomiędzy słowami pozostają ślady wcześniejszych rozmów, tych, w których miłość była jeszcze lekarstwem, a nie nawykiem. Wydaje się, że jeśli powiesz coś głośniej niż szept, cały kruchy świat zbudowany z „jeszcze trochę więcej” i „zróbmy to później” się rozsypie.

W powietrzu unosi się zapach dymu i deszczu, a moje myśli tęsknią za tymi chwilami, kiedy wydawało się, że to uczucie mnie uratuje. Ale teraz bardziej przypomina to lekkie drżenie, jak ziarnko gradu, które spada na dłoń i topnieje, zanim zdążysz zrozumieć, czy to boli. A jednak w tej lodowatej czułości kryje się życie: piękne, niezdarne, uparte.