RESTE-LÀ

Miłość przypomina tu bardziej walkę między uczciwością a przyzwyczajeniem. Jakby oboje byli zmęczeni, ale nikt nie odchodzi, po prostu włączają autopilota i udają, że wszystko jest pod kontrolą. Na tle basu i wolnego bitu brzmi lekka pewność siebie, za którą kryje się człowiek zbyt dobrze wiedzący, że wszystko od dawna rozpada się w szwach. W powietrzu unosi się mieszanka żalu, zmęczonego flirtu i tych fraz, które powtarza się, gdy nie chce się przyznać do oczywistości. Chce się i zostać, i uciec, i może po prostu odetchnąć. Ale zamiast tego równy rytm, odrobina drapieżnego spokoju i głos, który jakby się uśmiechał, nawet gdy mówi o końcu.