PERCHÉ

Wszystko wokół jakby odetchnęło i zaczęło zadawać pytania. Jeden za drugim, bez przecinków, bez przerw. Dlaczego wierność jest teraz luksusem? Dlaczego łatwiej jest walczyć niż leczyć? Dlaczego ludzie żyją tak, jakby usprawiedliwiali się za sam fakt istnienia? Świat się kręci, grzmi, sprzedaje sumienie hurtowo, a w odpowiedzi tylko ciche „dlaczego”. Jakby ktoś stał na skraju nocy i rzucał te pytania w niebo, nie po to, by otrzymać odpowiedź, ale żeby nie zamilknąć. Rytm bił jak puls przed spowiedzią, głos zmęczony, ale uparcie żywy. W nim nie było rozpaczy, tylko determinacja: jeśli wszystko się nie zmienia, to trzeba będzie zmienić się samemu. I nagle w ciemności błysnęło coś miękkiego, myśl, że światło nie jest na zewnątrz. On kryje się w samym strachu, w tej samej ciemności, przed którą uciekają. I może w tym właśnie tkwi odpowiedź na wszystkie „dlaczego”.