Parle moi

Miasto tętni życiem, a wewnątrz panuje cisza, taka, że słychać, jak serce szura banknotami wspomnień. Tutaj nikt nie liczy centów, tylko straty. Miłość i wierność brzmią jak stare przysięgi, których i tak nie można zignorować, nawet jeśli życie dawno zmieniło adres. Między wierszami - zmęczenie dorosłego, który zbyt wcześnie zrozumiał cenę świata i siebie w nim. Na zewnątrz - chłodna krew, wewnątrz - cienka rysa, przez którą przecieka wszystko: i ból, i czułość, i odrobina wiary, że gdzieś jest ktoś, kto jednak zrozumie bez słów.