PARISIENNE

Pachnie paryską nocą – wilgotnym asfaltem, perfumami z nutą wanilii i lekkim zmęczeniem po tym, że znów jest "zbyt pięknie, by to był tylko wieczór". Przechodzi przez ulicę na zielonym świetle, nie patrząc na boki. Nie dlatego, że jest bezczelna – po prostu wie, że miasto i tak jej ustąpi. Wszystko tu kręci się wokół tego spojrzenia, nieco leniwego, nieco szyderczego. U kogoś jest w ulubionych w telefonie, u kogoś w myślach, ale nikomu nie należy. W rytmie utworu jest to szczególne paryskie rozprzężenie: trochę szyku, trochę dramatu i dokładnie tyle autotune'u, żeby ukryć prawdę pod błyszczącym opakowaniem. Paryżanka to nie kwestia geografii, ale stanu duszy. Chłodne prosecco zamiast planów, reflektory zamiast gwiazd i pewność, że jeśli już ta noc się wydarzyła – to jest najważniejsze wydarzenie tygodnia.