Brouncha

Świat, w którym beton pachnie nie zmęczeniem, ale przyzwyczajeniem. Noc nie jest po to, żeby spać – jest dla tych, którzy wciąż są w kontakcie, nawet gdy telefon milczy. Nie ma tu miejsca na romantyczność, tylko zimne światło reflektorów, brzęk monet i krótkie„spotykamy się” zamiast rozmów. Jest zbyt głośno, żeby myśleć, i zbyt niebezpiecznie, żeby czuć.

Ale pod tą całą brawurą kryje się człowiek, który od dawna nie śnił o niczym dobrym. Śmiech stał się luksusem, zaufanie – głupotą, a sen – niemal świętem. Wszystko z inercji: dym, pancerz, ruch. Nie bohater, nie złoczyńca – po prostu ten, kto żyje w rytmie ulicy, gdzie miękkość nie ma szans na przetrwanie. A jednak gdzieś pomiędzy„pancerzem” a„Brunją” przemyka życie – z zmęczoną siłą i upartym sercem, które bije mimo wszystko.