Weit weit weg

Czasami ból maskuje się pod postacią uprzejmej prośby:„Idź, zanim będzie za późno”. Brzmi to niemal troskliwie, ale pod tą prośbą kryje się ta sama przepaść, w której mieszają się poczucie winy, strach i resztki czułości. Nie ma tu dramatyzmu dla pozoru, tylko dwoje ludzi, którzy od dawna są dla siebie ranami. Jeden jest trucizną w cudzym kielichu, drugi nadal pije, wiedząc, jak to się skończy. Świat spala się doszczętnie, ale nawyk trzymania się za rękę okazuje się silniejszy niż instynkt samozachowawczy. A gdzieś pomiędzy słonym smakiem łez a chłodem lata pozostaje uczciwość: nie można uratować, ale można puścić.