SWAT

Miasto jako rytuał: poranek, południe, wieczór – powtarza się mantra„appliquer matin, midi, soir”, a w tym jednostajnym rytmie słychać zarówno dyscyplinę, jak i zmęczenie. Tutaj wszystko mierzy się liczbami i trasami – sprzedałem, zwróciłem, przeszedłem, nie czekałem na pomoc z zewnątrz. Powtarzające się frazy brzmią jak notatki w dzienniku survivalowca: krótko, stanowczo, nieco zmęczone i ironiczne.

W środku znajduje się surowa poezja podwórkowych kontraktów i strzałów z dystansu, ale między wierszami prześwituje ciepły blask: pocałunki na ławce i bank, który powinien świecić nie tylko cyframi. Lojalność deklarowana jest niemal uroczyście: nie zdradzać, nie prosić, podnosić swoich, nawet jeśli wokół hałasują naboje i liczniki.

Muzycznie - jak podkręcony silnik: rytm popycha do przodu, słowa działają jak tłoki, a atmosfera oscyluje między gotowością bojową a zwykłą ludzką przywiązaniem. Nic zbędnego - tylko ruch, kalkulacja i małe, niezwykłe oznaki czułości pośród betonowych planów.