Run

Miasto miga jak pasek wiadomości w przyspieszeniu: iskry pod stopami, ślady pyłu strzelniczego, skuter bez numerów rejestracyjnych i obietnica, że nie zatrzyma się. Tutaj ambicje mają kosmiczny rozmiar, a zbroja została wykuta przez podwórka: szkło jest popękane, ale kurs jest prosty.„Dałeś tyle – i tak jedź dalej!” – i pod tym hasłem pozostawia się adresy i twarze, aby samemu się nie zgubić. W zwrotkach – księgowość ryzyka: żelazo w kaburze, gorzki syrop w szklance, maszyny liczą gotówkę, państwo marzy o wyłączeniu światła. Ale w refrenie wyczuwalne jest ciepło: wystarczy siły, aby stłumić cudzy niepokój tańcem, podnieść głowę w deszczu i ciągnąć swoje„krok po kroku”, bez pauzy, bez dramatu. Ulica opowiada o szybkości i przetrwaniu, gdzie zmęczenie kryje się za ochrypłym śmiechem, a strach przed zagubieniem jest szczerze przyznany i dlatego prawie oswojony.