Scale (con Luchè)

Miłość, która nie umarła, po prostu zmęczyła się walką. Słowa tkwią gdzieś pomiędzy „przepraszam” a „żegnaj”, a kroki na schodach brzmią głośniej niż jakakolwiek kłótnia. Wydaje się, że wszystko już zostało powiedziane, ale serce wciąż szuka usprawiedliwienia, jakby finał można było napisać na nowo, jeśli wystarczająco długo patrzeć w oczy. W powietrzu gorycz i czułość w równych proporcjach. Dwie dusze, jak niewybuchy: na zewnątrz spokojne, ale każdy oddech to dreszcz wspomnień. Nikt nie jest złoczyńcą, po prostu jest zbyt dużo bólu, żeby zostać. A jednak gdzieś w środku żyje pragnienie, żeby w następnym życiu nie było tak boleśnie.