Parle moi

Świat jakby zamarł między neonowymi witrynami sklepowymi a zasnutym niebem przedmieść. Tutaj nie liczy się drobiazg – tylko straty. Nawet miłość mierzy się nie gestami, ale tym, ile milczenia jest się w stanie wytrzymać. Zmęczenie wplata się w głos, ale wciąż słychać w nim uparte„żyję”. Nie dla lajków, nie dla sławy – po prostu dlatego, że nie ma wyboru.

Brzmi jak późna noc na parkingu – kiedy silnik już dawno zgasł, a myśli wciąż krążą w kółko. Miasto szumi gdzieś w oddali, mama pewnie znowu nie śpi, a w środku wszystko kręci się w kółko: nie zboczyć z drogi, nawet jeśli prowadzi przez burzę.