Toute la nuit

Kiedy miłość odchodzi, pozostaje dziwna mieszanka gniewu, zmęczenia i lekkiego uśmiechu na twarzy. Jakby wszystko w środku spłonęło, ale popiół pięknie błyszczy – zwłaszcza w neonowym świetle klubu, gdzie szampan leje się bez powodu, a rozmowy brzmią głośniej niż myśli. Tutaj ból chowa się w rytmie, zmęczenie – w autotunie, a prawda – między wierszami o latynoskach i bezsennych nocach.

Wydaje się, że życie stało się długą prostą trasą bez ograniczeń, gdzie pedał gazu wciśnięty do dechy to jedyny sposób, żeby nie myśleć. I niech blizny się nie goją, ale błyszczą na tyle, żeby nie wstydzić się patrzeć w lustro. Wszystko już się wydarzyło, wszystko już minęło – pozostaje tylko nie panikować i jechać dalej, dopóki gra rytm.