Tran Tran

Bije rytm, jak echo betonowych ścian, pewny, błyszczący i nieco bezczelny. Nie ma w nim próśb ani usprawiedliwień, tylko nawyk iść naprzód, podczas gdy inni stoją w miejscu, dyskutując, kto jak „śpiewa”. Głos brzmi spokojnie, ale za tą nonszalancją kryje się żelazny kręgosłup kogoś, kto przeszedł drogę od pustej lodówki do wybiegu. Muzyka emanuje pewnością siebie, jak człowiek, który pewnego dnia zrozumiał: nikt niczego nie da, dopóki sam nie weźmiesz. I teraz każdy bas to przypomnienie o tym. Ani złości, ani patosu, po prostu fakt: ktoś biega w miejscu, a ktoś już dawno obiegł okrążenie.