Ferma A Guardare

Miłość jak urocza klęska żywiołowa: na początku wydaje się, że można po prostu stać z boku, nie zmoknąć, przeczekać. Ale potem nagle oczy koloru nocnego nieba, kroki na schodach i wszystko już utonęło. Dźwięki tu jakby zrobione z wątpliwości i winy, lekko drżą, jakby z zimna, ale nie puszczają. Każde słowo pachnie mokrym asfaltem przy Navigli i niedopitym winem, tym samym, przy którym rozmowy o "miłości" brzmią prawie jak toast, a o "przyszłości" jak żart. Między powściągliwością a szczerością rozciąga się cienkie powietrze, w którym pozostają przeprosiny, pocałunki i głupia nadzieja, że następnym razem wszystko będzie inaczej.