Lo So Che

Miasto huczy jak przeciążony wzmacniacz, ktoś znów próbuje zdążyć ze wszystkim i nikogo nie stracić. Powietrze jest gęste, jakby wyciśnięto z niego spokój. Żyje na granicy między wydechem a wybuchem, między tym, kogo przebaczył, a tym, kogo wciąż pamięta. Migocze światło wystaw sklepowych i wydaje się, że nawet one są zmęczone obserwacją tego niekończącego się wyścigu „zdążył – stracił – udawał, że wszystko ma pod kontrolą”. Tutaj muzyka jest jak zbroja i jak spowiedź na bicie. W każdym słowie odrobina goryczy i stalowych nerwów. Tętno się gubi, ale rytm się utrzymuje, bo poddanie się już nie jest w dobrym tonie. Niech świat uciska z każdej strony, ale w tym zmęczeniu jest szczególne piękno, kiedy upadasz, ale nie pozwalasz sobie upaść pięknie.