Forte e chiaro

Jakby ktoś dorósł zbyt szybko nie dlatego, że chciał, ale dlatego, że inaczej się nie dało. Wczoraj jeszcze stał przy szkolnym płocie z piłką, dziś już żongluje strachem, dolą i kilkoma banknotami, które i tak nie leczą pustki. Miasto przygniata betonowymi ramionami, ale spod nich i tak przebija się zła upartość, ta sama, która nie pozwala upaść, nawet jeśli trzęsie od zmęczenia. Muzyka pachnie jak asfalt po deszczu i ręce przesiąknięte papierosami i udawanymi zwycięstwami. Każdy cios przypomina, że za każdy krok płacisz nie monetą, ale czasem, nerwami, a czasem przyjaciółmi. Ale i w tym jest dziwne piękno, kiedy przeżywasz na przekór, kiedy stoisz nad przepaścią na chwiejnych nogach i mimo to patrzysz w górę.