Capri Sun

Noc jakby wysysała powietrze z płuc: między trzema zabójcami, zapachem haszyszu i dziwnym sokiem dla dzieci Capri Sun prześlizguje się dziecko świata, jednocześnie śmieszne i przerażające. Nastrój jakby na tle migoczącego Mercedesa blask i drobiazgi, błogosławieństwo i wyrok w jednym wersie; wydaje się, że wszystkie odpowiedzi ukrywają się w pustym słoiku, a niepokój jedzie jako pasażer. Głos sypie na opowiadanie krótkie wyroki: miłość albo leczy, albo kaleczy; po niej pozostają tylko otarcia i podział ról: służyć, milczeć, uciekać. Pieniądze i zdrada chodzą w parze jak starzy znajomi, dom stał się większy, ale cienie pozostały te same i nikt nie wyjdzie z tej gry suchą stopą; w zmierzchu słychać, jak pamięć odzywa się o stratach i próbach zaczęcia od nowa. Poranek wita spuchniętymi oczami i goryczą: w morzu gówna tonie prawie wszystko, ale ci, którzy pozostają na pokładzie, są rzadkością i prawdą. Ironia polega na tym, że mały łyk Capri Sun wciąż może uspokoić napady paniki, a umiejętność kłamania okazuje się czasem narzędziem pracy w świecie, gdzie prawda jest luksusem.