MANESKIN

Wszystko błyszczy, szumi i wiruje, jakby miasto było pod wpływem kokainy i neonów. Świat, w którym pieniądze pachną siarką, a pewność siebie drogimi perfumami. Słowa brzmią jak pstryknięcia zapalniczki: ostre, zadowolone z siebie, z lekkim posmakiem swobody. Tutaj każda zwrotka to toast za samego siebie, za bezczelność, za to, że dał radę. Muzyka dudni jak silnik pod maską Lambo, bezlitośnie, z równym rytmem serca, które dawno ma w nosie normy. Między wierszami przebija się tęsknota, zamaskowana pod postacią przechwalania się: jakby cały ten luksus był jedynie środkiem przeciwbólowym na coś, co już nie podlega leczeniu. Wszystko jest piękne, błyszczące i trochę szalone, jak życie, w które zbyt długo grano na żywo.