Scarabocchi

Miłość jak próba naprawy starego magnetofonu: wszystko trzeszczy, szumi, a oboje uparcie przewijacie kasetę, bo melodia wciąż się wam podoba. Słowa wylatują gorące, potem stają się przeprosinami, a potem znów żartami przez zęby. To, co jest mieszanką irytacji i czułości, jakby uderzyć pięścią w ścianę, a potem przyłożyć do niej czoło, żeby się ochłodzić. Wszystko wydaje się nie tak: kłótnie, zazdrość, półgłosy. Ale właśnie w tym chaosie jest prawdziwe życie, z brudnymi rękami i zagmatwanymi myślami. Uczą przecież nie wiadomości, a napisów na ścianach, pozostawionych przez tych, którzy też nie wiedzieli, jak kochać właściwie. I może w tym tkwi cały urok, w nieumiejętności, w tym, że po każdym krzyku i tak chce się zostać.