Nessuna

Miłość tu nie walczy, jest zmęczona argumentami i usprawiedliwieniami. Został tylko nawyk cichego, w myślach spierania się z cieniem, żeby nie obudzić przeszłości. W powietrzu wisi to samo „po”, gdzie jest już za późno na naprawę czegokolwiek, ale mimo to chce się wrócić choć na chwilę, po prostu po to, żeby przyznać: „tak, miałem rację”. Piosenka pachnie wystygłą kawą i wspomnieniami, które w żaden sposób nie chcą zgasnąć. Każde słowo wypowiedziane jakby półgłosem, nie po to, by odzyskać, ale by pozwolić odejść nieco łagodniej. I podczas gdy ktoś śpi, ktoś inny wciąż szuka właściwych słów, jakby od nich zależała możliwość ponownego oddychania.