BERLINO

Szary świt drapie dachy Berlina, a powietrze wydaje się tam brzmieć metalicznie. Słowa osiadają jak śnieg, pozornie delikatnie, ale z chłodem, który nie puszcza. Wszystko wokół jakby w ruchu: ktoś się spieszy, ktoś chowa za maską, a ktoś po prostu idzie naprzód, żeby nie dopuścić do dogonienia przez przeszłość. I w tym ruchu dziwny spokój. Muzyka przypomina oddech przed pożegnaniem: trochę mglisty, odrobinę gorzki, ale szczery. Miasto, które widziało zbyt wiele, milcząco słucha, jak serce uczy się odpuszczać bez dramatu, bez głośnych słów. Tylko dźwięk kroków po mokrym asfalcie i cichy carillon gdzieś w oddali, jak wspomnienie, które wciąż gra, nawet gdy już na nikogo nie czeka.