IL GIOCO DEL SILENZIO

Pamięć o kimś jest chłodna nie dlatego, że czas ją ostudził, ale dlatego, że od samego początku nie było w niej ciepła. Wystygłe frazy, niedopowiedziane myśli, telefony, na które nikt nie odebrał – wszystko to zlepiło się w jeden przeciągający się echem dialog bez dźwięku. To nie jest obraza, nie litość, a raczej zmęczenie próbami ożywienia tego, co umarło z milczenia. Melodia porusza się, jakby między wdechem a wydechem, ostrożnie, ale z wewnętrznym rozdarciem. W każdym słowie czuć pragnienie zrozumienia, dlaczego ból staje się nawykiem i dlaczego cisza brzmi głośniej niż jakiekolwiek wyjaśnienia. Miłość tu nie rana, a nawrót: wraca, łaskocze stare blizny i znów odchodzi, pozostawiając po sobie dzwon pustki, podobny do trzasku lodu pod nogami.