Run

Prędkość pachnie prochem i ciepłym asfaltem: wiadomości przelatują szybciej niż motocykle bez tablic rejestracyjnych, ambicje błyszczą jak wystawa rakiet u Bezosa. W zakłóceniach radiowych - obce imiona, za plecami - ci, których trzeba było zostawić, przed nami - miasto, które otwiera się jednym „dobrym słowem” i zamyka syreną. Serce pracuje w trybie „krok po kroku”, ale państwowy reflektor wciąż marzy o naciśnięciu przycisku „wyłącz”. W środku trzask metalu i modlitewne zawieszki, na zewnątrz mokry orzeł na bluzie z kapturem i ulewa pod kapturem. To muzyka o tych, którzy niosą zdobycz do wioski, a jednocześnie szukają mapy, żeby nie zboczyć z trasy. Bit - jak szlaban, który podnosi się w ostatniej chwili: o mały włos i się nie zmieści, ale jednak przejazd jest otwarty. Trochę gorzko, trochę bezczelnie – i wystarczająco głośno, żeby się nie zgubić.