Game Over

Miłość jak pojedynek: błyszczy, dzwoni, ale w końcu ktoś i tak upada. On jest drapieżnikiem o kruchej dumie i skłonności do dramatyzowania. Ona jest lodowatym ogniem w szpilkach, która wie, jak bolesna jest zemsta, a mimo to podpala lont. Scena nie jest sercem, ale ringiem, gdzie zamiast pocałunków latają słowa ostre jak diamenty.

Tutaj uczucia nie są wyznaniem, ale strategią. Każdy ruch jest przemyślany, każda słabość zamieniona w broń. A wszystko kończy się zgodnie z prawami gatunku: on odchodzi pięknie, ona – głośniej. Ale jeśli się wsłuchać, pod chrzęstem autoironii wciąż słychać to samo – prawie zapomniane – bicie miłości, z której powstają hity.