Tout donner

Są ludzie, w których głosie słychać pot i blask – jakby życie wycisnęło z nich wszystko, ale oni nadal się uśmiechają i tańczą. Tutaj mamy właśnie taki przypadek. W każdym słowie jest trochę zmęczenia, trochę słońca i dużo prawdy o tym, jak się podnoszą, nawet gdy upadają.

Wszystko jest prawdziwe: rytm nie po to, żeby się popisywać, ale żeby nie zwariować; śmiech nie z radości, ale dlatego, że inaczej będzie bolało. Świat wokół może udawać, że tego nie widzi, ale ci ludzie nawet bez widzów dadzą z siebie wszystko. Po prostu dlatego, że potrafią żyć – głośno, hojnie i zawsze„na plus”.