Sorai

Niebieskie niebo i morze rozmawiają swoim językiem – bez słów, bez szumu. Tylko lekkie drżenie, jakby dwóch starych przyjaciół znów znalazło wspólny język. Gdzieś między ich linią horyzontu rodzi się chmura, a potem deszcz – miękki, nie po to, by zmyć, ale by przypomnieć: wszystko, co żywe, ciągnie do siebie. W tej piosence też ktoś do kogoś ciągnie – nieśmiało, z przerwami, z tym samym „mogę powiedzieć?” przed tym, jak świat lekko zadrży z czułości. Jest w niej przejrzyste ciepło, jak po długiej kłótni, kiedy słowa już nie są ważne – tylko spojrzenie i cisza. Wszystko jest proste: dwoje ludzi, trochę powietrza między nimi i uczucie, które nie prosi o nazwę. Po prostu jest, i od tego w środku robi się jaśniej, jak po pierwszym deszczu w sezonie.