Dreckig & Gemein

Noc pachnie światłem żarówki i tanim whisky, a w głowie kręci się zasada: albo stać się twardym, albo zniknąć. Tutaj miłość to częściej zdrada w drogim opakowaniu, a dobrem i złem handluje się jak krewnymi: obok są zarówno wrogowie, jak i rodzina – i nikogo to nie obchodzi. Świąteczny toast na nagrobku schodzi z języka tak samo łatwo, jak obietnica nieokazywania słabości – pokerowa twarz i znowu w polu widzenia tylko przetrwanie.

Ulice uczą liczyć nie słowa, ale czyny: dziesięć do jednego – i w takim rozrachunku nie wypada narzekać. Nóż nie popisuje się, pracuje w milczeniu; marzenia zamieniają się w kamienie, a te – w klejnoty, jeśli postawi się na nie cierpliwość i szczęście. To jednocześnie zabawne i smutne – nocne miasto daje ciepło, ale zawsze z blizną: ktoś jest w więzieniu, ktoś w klubie, ktoś spędza urodziny w samotności.

Jest w tym też dziwna czułość: światło w pokoju, kiedy za drzwiami jest ciemno, mały nawyk picia„jeszcze jednego” i odpuszczania przeszłości kawałek po kawałku. Świat nie jest sprawiedliwy – i nie jest to odkrycie, a raczej zasada gry. A wszystko, co pozostaje, to nauczyć się chodzić po nim z wyprostowanymi plecami, uśmiechem na ustach i lekką ironią w kieszeni.