Zipette

Sen na granicy glamouru i ulicznego kurzu – gdzie Karla Bruni brzmi w połączeniu z basem, a błyszczące witryny odbijają nie modelki, ale tych, którzy są po prostu zbyt zmęczeni, aby spojrzeć w lustro. Wszystko się pomieszało: biznes z poezją, marka z sukcesem, marzenie o czystości – z brudem na tenisówkach. Miasto żyje tu według własnych praw: ktoś jest„blanc comme neige”, ale wszyscy są w to zamieszani.

Muzyka płynie falami – jakby z metra dochodziło echo luksusu, który dawno stracił swój blask. Między wierszami wyczuwalny jest cynizm i tęsknota, jak po nocy, podczas której śmiech był głośniejszy niż sens. A jednak w tej mieszaninie jest dziwne piękno: jakby ktoś puścił starą płytę nie o miłości, ale o przetrwaniu, i ona nadal gra – lekko chrapliwie, ale uparcie.