Coupé

„Zerwać, zerwać, zerwać” brzmi jak zaklęcie powtarzane w kółko – gdzieś pomiędzy delikatnym wyrzutem a przyjacielskim kopniakiem w tyłek. Wokal szepcze o kilometrach, pustych telefonach i nagromadzonych nieszczęściach, a refren tnie po żywej duszy tak grzecznie i natarczywie, że pozostaje tylko zgodzić się: lepiej nie dzwonić, lepiej nie przypominać. W tych frazach jest zmęczenie, wyzwolenie i lekka ironia wobec własnego dramatu; gdzieś obok światło w oczach, gdzieś – zmęczone noce, a na końcu – czysta przestrzeń dla nowych kroków.

Muzyka przypomina wieczorne sprzątanie: przegląda się rzeczy, odkłada niepotrzebne drobiazgi, stare urazy składa się do pudełka i wynosi za próg. W tekście jest ciepło, nawet gdy przecina się liny - jakby ktoś delikatnie wyciągał stary pled, dobrze nim potrząsał i mówił„nie wracaj”. Bardzo pamiętnikowe - szczere, trochę chuligańskie i prawie domowo uzdrawiające.