Δ. Dieu ne ment jamais

Świat, w którym światło wydaje się zbyt jasne, a ciemność niemal przytulna. Tutaj muzyka nie jest o sławie, ale o przetrwaniu: nuty zastępują spowiedź, a rymy – terapię, gdy psycholog już nie może pomóc. Każda zwrotka jest jak westchnienie po długim bólu – szorstka, bezpośrednia, szczera. W nim zmęczenie ludźmi, których słowa są zawsze głośniejsze od czynów, a wiara jest jedyną rzeczą, której nie można kupić. Wszystko jest śliskie, dwojakie, jak życie między niebem a piwnicą: trochę święte, trochę diabelskie, ale naprawdę żywe.