Un Poco

Pachnie benzyną, skórą i czymś zbyt osobistym – tym, czego zazwyczaj nie wypowiada się na głos, tylko kiwa głową, patrząc na podłogę. Tutaj ulica i delikatność żyją pod jednym dachem: między słowami„strumień” i„kocham” – całe życie, gdzie przyjaźń jest ważniejsza niż nazwisko, a wierność sprawdza się nie czasem, ale strzałem.

W dźwięku – charczenie silnika i ciepło dłoni spoczywającej na kierownicy. Obietnice nie są tu przechowywane w sercu, ale w schowku, obok telefonu bez hasła i paczki papierosów. Świat jest hałaśliwy, surowy, ale gdzieś pod warstwami brawury słychać to, co najprawdziwsze – kiedy cudzy ból odbija się echem jak własny, a nawet najsurowsi faceci szepczą„nie odchodź” tak cicho, jakby bali się, że usłyszą to ściany.