Phénoménal

Głęboki bas, jakby echo pustych ulic, gdzie asfalt pamięta zbyt wiele kroków. W głosie słychać zmęczenie zwycięzcy, który mimo wszystko dotarł do celu, choć boso. Pachnie tu potem, benzyną i odrobiną wanilii – tej samej, domowej, która pojawia się w pamięci pośród betonowych ścian.

Mówi, że sam siebie stworzył, i wierzymy mu – ponieważ za każdym słowem słychać nie dumę, ale nawyk przetrwania. Między wierszami – zdrada, blizny, ale także pewna delikatność, ukryta głęboko, aby nie przeszkadzała w działaniu.

Rytm bije jak silnik na ostatnim litrze paliwa, a na wierzchu – spokój człowieka, który nie czeka już na ratunek. Tylko prędkość, tylko scena, tylko on i jego cień. A jednak, kiedy zabrzmi ostatnie„youou”, w powietrzu pozostanie wrażenie, że samotność to też swego rodzaju fenomen.